Οδηγίες συγγραφής δημιουργικών εργασιών:Γ. Βιζυηνός,''Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου''

🔺🔼🔻

 Οι μαθητές τού Β1 παρακαλώ να παραδώσουν  εκτυπωμένες τις  εργασίες τους από 8 έως το αργότερο στις 11/1/2019.Η παρουσίαση των εργασιών στην τάξη θα γίνει την Δευτέρα 14/1/2019.Οι  εργασίες σας να έχουν τη δομή που έχουμε αναφέρει (βλ. σχεδιάγραμμα). Η δε μορφή τους  να είναι σε word (1,5διάστιχο,με γραμματοσειρά Times14).Αφήστε  περιθώριο  3 εκατοστά αριστερά και 2 εκατοστά στο κάτω μέρος τής σελίδας για την αναφορά των πηγών-παραθεμάτων σας.[Οι πηγές και τα παραθέματα ,όταν μεταφέρονται κατά λέξη, να είναι μέσα σε εισαγωγικά και να δηλώνονται με αύξοντα αριθμό σε κάθε σελίδα(π.χ.<<.................>>1 <<.........>>2 ). Στο κάτω μέρος τής σελίδας δηλώνετε τον

αριθμό ,τον δείκτη τής πηγής  και τα στοιχεία της(π.χ. 1. Δήμου,Νίκος , <<Ως γνωστόν>>, Τα Νέα.)

Αν αντλήσατε υλικό από βιβλίο,τότε ο τίτλος θα παρατεθεί με πλάγιους χαρακτήρες,χωρίς εισαγωγικά,για να διακρίνεται από τα άρθρα περιοδικών κ.λπ.(π.χ. 2.Ιονέσκο,Ευγένιος,Ρινόκερος,Εκδόσεις Κέδρος,2009.]

Το κείμενό σας θα έχει παραγράφους,όταν το νόημα ή το θέμα σας αλλάζει.Επιπλέον,θα είναι γραμμένο μόνο στη μία πλευρά τού φύλλου(μέγεθος Α4). Οι σελίδες θα είναι αριθμημένες (κάτω δεξιά). Μπορείτε ακόμα να περιλάβετε στην εργασία σας συνοδευτικό υλικό(εικόνες,πίνακες,στατιστικά στοιχεία) και υλικό που έχουμε επεξεργαστεί στην τάξη(παράθεση στο τέλος, πριν από τη βιβλιογραφία βλ. παρακάτω)

 Κάθε μαθητής θα δηλώνει την ενότητα που έχει επεξεργαστεί ή την προσωπική του άποψη ,όπου τυχόν έχει αντιρρήσεις.Μην ξεχάσετε την εισαγωγή(πώς επιλέξατε το συγκεκριμένο θέμα , τι επιδιώκετε να αναδείξετε-αποδείξετε και γιατί και με ποιους τρόπους εργαστήκατε) τον πρόλογο και τον επίλογο τής εργασίας ,όπου θα εκφράσετε όλοι την άποψή σας (δηλ. τι σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση από όσα είδατε και μάθατε ή διαβάσατε σχετικά με το θέμα σας και γιατί.Μην παραλείψετε την αναφορά στο παρόν).
  Μην παραλείψετε τον πίνακα περιεχομένων σε ξεχωριστή σελίδα αμέσως μετά το πρωτοσέλιδο με τον τίτλο(ο τίτλος τής εργασίας είναι:Γ.Βιζυηνός:''Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου''και ό τι έχει ανατεθεί στην κάθε ομάδα)...Φωτογραφίες, σχέδια,εικόνες κ.α., καλύτερα σε διακριτό μέρος στο τέλος τής εργασίας(μετά τα συμπεράσματα - επίλογος) .Η βιβλιογραφία-πηγές στην τελευταία σελίδα.

- Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για την ομάδα που θα επεξεργαστεί δημιουργικά την ενότητα 'Τέχνη' από το μάθημα της Φιλοσοφίας.

Προσοχή:Μην πλατειάζετε. Οργανώστε τη σκέψη και τον λόγο σας.Να είστε σύντομοι και περιεκτικοί.Μην χρησιμοποιείτε ΄΄έτοιμο'' υλικό από το διαδίκτυο.Να  επιλέγετε μόνο ό τι σας αρέσει και σας ενδιαφέρει και να ασκείτε κριτική σε αυτά που διαβάζετε.Εμπιστευτείτε τον νου και την εμπειρία σας.

                                                                                          Καλές Γιορτές!

  Καλή σας επιτυχία,             

                                   Ι.Μπέγκου                                                                                                  

"Στη ζούγκλα τού μαυροπίνακα''// ''Blackboard Jungle''/τρέηλερ

Η ταινία αυτή προβλήθηκε το 1955.Είναι κλασική στο είδος της.Τεράστια επίσης και η επιτυχία τού soundtrack.Aπολαύστε το!

funny video:...στη ζούγκλα του μαυροπίνακα ...!

Τέχνη και βία//

Σοκ και βία στη σύγχρονη τέχνη | ΧΑΡΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗ

english

«Και τότε, σαν τελειωτική και ανέκκλητη κατάπτωση, φώλιασε μέσα μου το πνεύμα της διαστροφής…Είμαι βέβαιος πως η διαστροφή
είναι…μία από τις αδιαίρετες πρωταρχικές δυνάμεις, ή συναισθήσεις, που δίνουν μια κατεύθυνση στο χαρακτήρα του ανθρώπου».
Έντγκαρ Άλαν Πόε, Ο μαύρος γάτος, 1839.

Το 1839, ο Πόε περιέγραφε με γλαφυρότητα το φανταστικό βασανιστήριο ενός γάτου και το λόγο που τον οδήγησε σε αυτό: την ανθρώπινη φυσική τάση προς το σαδισμό και τη βαρβαρότητα. Το 2007, ο Κοσταρικανός καλλιτέχνης Guillermo Vargas Habacuc, θα οπτικοποιήσει αυτή την τάση με το έργο του «Είσαι ό,τι διαβάζεις». Στο έργο, ο κύριος πρωταγωνιστής είναι ένα σκελετωμένο, ημιθανές σκυλί που ο καλλιτέχνης εγκλωβίζει στο χώρο μιας γκαλερί, δένοντάς το με ένα σκοινί. Η ειρωνία βρίσκεται στο γεγονός ότι ενώ στο σκυλί δεν χορηγείται τροφή και νερό, αυτό τοποθετείται κάτω από τον τίτλο (είσαι ό,τι διαβάζεις), τον οποίο ο καλλιτέχνης έχει σχηματίσει, κολλώντας στον τοίχο τροφή σκύλου. Παράλληλα, από τα ηχεία ακούγεται ο ύμνος των Σαντινίστας, ενώ όλο το δωμάτιο έχει τη μυρωδιά καμμένης κόκας, δημιουργώντας μία αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οι εικόνες του ζώου μεταδίδονται ανά τον κόσμο διαμέσου του διαδικτύου και προκαλούν την οργή φιλότεχνων και μη, φιλόζωων, δημοσιογράφων και απλών επισκεπτών του κυβερνοχώρου. Ο καλλιτέχνης, που όπως μας λέει, ήθελε να κάνει μία δήλωση για την υποκρισία του κόσμου, θα κατηγορηθεί ότι άφησε το σκυλί να πεθάνει από ασιτία και το ιντερνετ θα γεμίσει απειλητικά μηνύματα. Ο ίδιος δεν παραδέχεται, αλλά ούτε και αρνείται τίποτα και το όλο περιστατικό έχει πάρει πια τη μορφή ενός παγκόσμιου αστικού μύθου.

Σε ένα έργο που έχει τον τίτλο «είσαι ό,τι διαβάζεις» και κατά συνέπεια ό,τι πιστεύεις, η αλήθεια είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί. Αφήνοντας, όμως, κατά μέρος τη διαδικασία μετάδοσης των πληροφοριών και της προσπάθειας, με κάθε μέσο, διαφήμισης του καλλιτέχνη, το θέμα παραμένει ένα: η βία και το σοκ. Ψυχολογικό και οπτικό.

Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στην ιστορία της τέχνης, κανείς θα ανακάλυπτε ότι σχεδόν πάντα οι καλλιτέχνες ένιωθαν μία ιδιαίτερη έλξη προς τη βία. Πολλοί από τους μάρτυρες του χριστιανισμού θα δώσουν στους ζωγράφους την ευκαιρία να εκφράσουν αυτή την έλξη. Ο αποκεφαλισμός του Αγίου Ιωάννη, ο Άγιος Σεβαστιανός, η Ιουδήθ…Σε μία προσπάθεια τρομοκρατίας των πιστών για απάρνηση των επίγειων απολαύσεων, σκηνές από την κόλαση και τη Δευτέρα Παρουσία παίρνουν στα χέρια των καλλιτεχνών την πιο εφιαλτική μορφή και θυμίζουν καθημερινά στους πιστούς τα βάσανα που περιμένουν τους αμαρτωλούς. Στην τέχνη του Μπαρόκ η βία θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις. Η εκδικητική Ιουδήθ του Caravaggio αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη με τέτοια βιαιότητα και ένταση, ώστε ο καμβάς του καλλιτέχνη φέρει στο νου σκηνή από σύγχρονες ταινίες τρόμου. Τον 18ο αιώνα τα τελευταία έργα του Goya, μέσα από ατελείωτες ανατριχιαστικές σκηνές αποκεφαλισμών και βασανιστηρίων μεταδίδουν τη φρίκη της εποχής, αμφισβητούν την ηθική της και απορρίπτουν τις ελπίδες του Διαφωτισμού περί προόδου και ανθρώπινης βελτίωσης¹. Η ελκυστική δύναμη της βίας θα διασχίσει τους αιώνες και τον 20ο θα μεταμορφωθεί σε άποψη. Οι καλλιτέχνες της πρωτοπορίας θα την προωθήσουν ως απαραίτητο στοιχείο μιας τέχνης που επιθυμεί να σπάσει τα δεσμά με τις αρχές του ακαδημαϊσμού², δηλώνοντας πια σθεναρά ότι τέχνη δεν είναι το όμορφο και το αισθητικά ωραίο. «Θέλουμε να εξυψώσουμε κάθε προσπάθεια για πρωτοτυπία, όσο παράτολμη, όσο βίαιη και αν είναι αυτή…Κάντε τόπο για τη νιότη, τη βία και την τόλμη…Η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά βία, σκληρότητα και αδικία», δήλωναν οι Φουτουριστές στο Μανιφέστο τους το 1910.

Την ιδέα αυτή υιοθέτησε και η πλειοψηφία των καλλιτεχνών του 21ου αιώνα και την έφτασε στα άκρα. Αν θα μπορούσε να εντοπίσει κάποιος ένα κοινό στοιχείο σε αυτούς, είναι ακριβώς η ανάγκη τους να προκαλέσουν το συναίσθημα του φόβου και του σοκ στο κοινό τους. Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα φαίνεται να είναι προορισμένα να μας τρομοκρατήσουν: από τις συνεχείς αντικαπνιστικές καμπάνιες, που μεταδίδουν το φόβο του καρκίνου, μέχρι το άγχος για τον ερωτικό σύντροφο εξαιτίας του AIDS, αλλά και την ανάγκη αγοράς καινούργιων και λουστραρισμένων αυτοκινήτων, εξαιτίας του φόβου κοινωνικού αποκλεισμού. Και εφόσον η κάθε εποχή φτιάχνει την τέχνη της, η δική μας εποχή θα «εξαναγκάσει» τους καλλιτέχνες να ενσωματώσουν ένα μεγάλο μερίδιο φρίκης στην καλλιτεχνική δημιουργία τους.

Η performance έγινε το πιο εκρηκτικό πεδίο, όπου οι καλλιτέχνες χρησιμοποιώντας ακόμα και τις πιο ακραίες μορφές βίας, θα έθιγαν ζητήματα πολιτικά, κοινωνικά, φυλετικά. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πώς χαράσσει το σώμα της μέχρι να ματώσει η Marina Abramovic. Αυτή η έμφυτη τάση προς τη βαρβαρότητα δε θα απέκλειε και τα ζώα, που αρκετές φορές θυσιάστηκαν στο βωμό της τέχνης. Και αν η εικόνα του σκυλιού του Vargas προκαλεί την οργή μας, κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν, τα παραδείγματα είναι πολυάριθμα. Το 1970, στα εγκαίνια ενός εκθεσιακού χώρου στη Βραζιλία, ο καλλιτέχνης Cildo Meireles, θα παρουσιάσει το έργο του Tiradentes: totem-monument to the political prisoner³. Με σαφή αναφορά στον βραζιλιάνο μάρτυρα της ανεξαρτησίας του 1789, ο Meireles, θα δέσει κότες γύρω από ένα στύλο, τις οποίες και θα κάψει ζωντανές υπό το βλέμμα ενός σοκαρισμένου κοινού. Το έργο μπορεί να ειδωθεί ως μία ισχυρή δήλωση για τη βία στη Βραζιλία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και θα συμβολίσει τα βασανιστήρια, τη φυλάκιση και την καταπίεση. Και ίσως, εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο, σε αυτή τη χώρα, αυτός να ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να γίνει αυτός ο συμβολισμός.

Δε θα ήθελα να αναλωθώ σε ζητήματα αισθητικής και γενικότερα ζητήματα έννοιας της τέχνης. Είναι εξάλλου αυτονόητο ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε σχέση με τη σύγχρονη τέχνη, ούτε σε σχέση με το πεδίο της, ούτε στη σχέση της με το όλον, ούτε καν ο λόγος ύπαρξής της⁴. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είχε κάποτε δηλώσει ότι δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα στο άτεχνο και το έντεχνο⁵. Και αυτή την άποψη η σύγχρονη τέχνη τη στηρίζει με σθένος. Με έντεχνα, λοιπόν, ή άτεχνα έργα, οι σύγχρονοι καλλιτέχνες δε θα χάσουν την ευκαιρία να προχωρήσουν πέρα από το ηθικό και το αποδεκτό και να εξακοντίσουν την οργή τους στο κοινό, είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά⁶.

Και ποια είναι η θέση του κοινού απέναντι σε αυτές τις μορφές βίας και σοκ; Απωθείται ή προσελκύεται; Είναι όλο αυτό μέρος της κοινωνίας του θεάματος⁷, την οποία τόσο σθεναρά έχει υποστηρίξει ο σύγχρονος άνθρωπος;

Με τη δραστηριότητά του ο άνθρωπος οικοδόμησε τον έλλογο κόσμο, αλλά πάντα απομένει μέσα του ένα υπόλειμμα βίας. Οι άνθρωποι λάτρευαν τα βάρβαρα θεάματα από την εποχή των ρωμαϊκών αμφιθεάτρων⁸ και έχοντας αυτή τη φυσική τάση προς τη φρίκη, πάντα έσπευδαν να παρακολουθήσουν οτιδήποτε περιείχε αίμα και βία. Ποιος από εμάς δεν έχει σταματήσει για να παρακολουθήσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα ή ποιος δεν έχει κρυφακούσει στο διπλανό του διαμέρισμα όταν ακούει φωνές και κλάμματα; Η βία και ο θάνατος που τη σηματοδοτεί έχουν ένα διττό νόημα˙ από τη μία μεριά η φρίκη μας απωθεί και από την άλλη μας θέλγει, ένα τρομακτικό και συνάμα πανηγυρικό στοιχείο⁹. Όσοι ασχολούνται με το θέαμα αποκρυπτογράφησαν από πολύ νωρίς τις αναρίθμητες λειτουργίες της βίας και έτσι μας εκπαίδευσαν από πολύ νωρίς να βλέπουμε τη βία και να αντιμετωπίζουμε το σοκ που αυτή μας προκαλεί.

«Απ’ όλες τις λέξεις που είναι της μόδας σήμερα, η «βία» είναι ίσως η πιο διαδεδομένη…όλοι μιλούν γι’ αυτήν, αλλά κανείς δε σκέφτεται πάνω σε αυτήν¹⁰», δήλωνε ήδη από τα τέλη του 1960 ο ιστορικός Eric Hobsbawm. Σήμερα τα πράγματα φαντάζουν λίγο διαφορετικά. Κανείς δε μιλάει ιδιαίτερα γι’ αυτή, καθώς ρίζωσε για πάντα στην κοινωνία μας και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας. Εικόνες από τον πόλεμο στο Ιράκ, ο απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσεΐν, τα θύματα του τελευταίου μεγάλου σεισμού στην Κίνα. Όλα «εισβάλλουν» με άνεση στο σαλόνι μας. Η τηλεόραση μας χαρίζει καθημερινά τουλάχιστον πέντε λεπτά ωμής βίας, είτε με την επίφαση της ενημέρωσης, είτε ως σόου.

Και το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι γιατί η τέχνη έχει φτάσει στο σημείο να χρησιμοποιεί τους ίδιους ακριβώς κώδικες επικοινωνίας, με αυτούς που χρησιμοποιεί και η τηλεόραση; Απλά σύμπτωμα της κοινωνίας;

Ίσως, η «βάρβαρη» αυτή τάση των καλλιτεχνών να εξηγείται και εν μέρει να δικαιολογείται μέσα από τα λόγια του Μαρκούζε: «Μόνο ο αποκλεισμός της θηριωδίας, του φανατισμού και της βίας μας επιτρέπει να ορίσουμε την κουλτούρα ως διαδικασία εξανθρωπισμού. Οι δυνάμεις αυτές μπορούν ωστόσο να είναι συστατικό μέρος της κουλτούρας, έτσι ώστε η προσέγγιση ή επίτευξη των σκοπών της κουλτούρας να γίνεται μέσω της άσκησης θηριωδίας και βίας¹¹». Μήπως απλά, λοιπόν, οι καλλιτέχνες κάνουν μία προσπάθεια να μας αφυπνίσουν με το μόνο μέσο που έχει σίγουρη επιτυχία;

Όμως το νόμισμα έχει δύο όψεις. Είναι πράγματι πολύ εύκολο να εξιλεωθεί ένας καλλιτέχνης αν στεγάσει τη δημιουργία του κάτω από τον όρο «πολιτική» ή «κοινωνική» τέχνη. Είναι, όμως εξίσου εύκολο να παγιδευτεί μέσα σε όρους και τεχνάσματα που επιβάλλουν οι ίδιες οι βιομηχανίες του θεάματος, που αυτός υποτίθεται ότι πολεμά. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης προσπαθεί με νύχια και με δόντια να γίνει δεκτός από τους διευθυντές μουσείων και γκαλερί, για να δει το όνομά του σε καταλόγους εκθέσεων και σε εφημερίδες. Έτσι λειτουργεί το σύστημα. Σήμερα όλοι πρέπει να κολακεύσουμε αυτούς που κινούν τα νήματα. Και το σοκ, ως μέσο και ως αποτέλεσμα, προκαλεί αίσθηση. Ζούμε όμως σε μία εποχή που ο πολιτισμός σφραγίζει τα πάντα ομοιόμορφα και φαίνεται ότι ακόμα και οι αισθητικές εκδηλώσεις των πολιτικά αντιτιθέμενων πλέκουν με τον ίδιο τρόπο το εγκώμιο του ατσάλινου ρυθμού¹². Αν λοιπόν ο σύγχρονος καλλιτέχνης χρησιμοποιεί απλώς μέσα που πλέκουν αυτό το εγκώμιο με σκοπό την αναγνώριση, τότε πώς θα τον ξεχωρίσει το κοινό από έναν υποψήφιο παίκτη του Fear Factor, που τρώει κατσαρίδες και πηδά από κτίρια για να κερδίσει το έπαθλο των χρημάτων και της δημοσιότητας; Εκεί που η θεαματική κοινωνία καθιστά την κουλτούρα, και κατά συνέπεια την τέχνη, ως το εμπόρευμα-βεντέτα¹³, τα όρια είναι αρκετά δυσδιάκριτα.

Είτε θίγοντας πολιτικές και κοινωνικές λειτουργίες, είτε για λόγους διαφήμισης και marketing, η αίσθηση της βίας είναι ορατή σε όλες τις μορφές τέχνης. Κατακριτέα για κάποιους, αναγκαία για άλλους. Όπως και να την αντιμετωπίσει κάποιος, είναι σίγουρα σύμπτωμα μιας ανθρωπότητας που, αντί να περάσει σε μία αληθινά ανθρώπινη κατάσταση, βουλιάζει σε ένα νέο είδος βαρβαρότητας , στην οποία είμαστε όλοι συμμέτοχοι, αλλά και εξαίσιοι θεατές.

¹ Freeland Cynthia, Μα είναι αυτό τέχνη;, μτφρ. Μάντυ Αλμπάνη, εκδόσεις Πλέθρον 2005, σελ. 31.
² Howlett J., Mengham R., The violent muse: violence and artistic imagination in Europe, 1910-1939, Manchester University Press, 1994, p. 77.
³ Βλ. σχετικά Paulo Herkenhoff, Gerardo Mosquera, Dan Cameron, Contemporary artists. Cildo Meireles, Phaidon 1999.
⁴ Adorno Th., Αισθητική Θεωρία, μτφρ. Λευτέρης Αναγνώστου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2000.
⁵ Βασίλης Ραφαηλίδης, Στοιχειώδης αισθητική, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 1992, σελ. 110.
⁶ Rose Lee Goldberg, Foreword by Laurie Anderson, Performance. Live art since the 60’s, T& H, 1998, σελ.14.
⁷ Guy Debord, Η κοινωνία του θεάματος, μτφρ. Σύλβια, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, 2000.
⁸ Umberto Eco, Ιστορία της ασχήμιας, μτφρ. Δήμητρα Δότση- Ανταίος Χρυσοστομίδης, Αθήνα 2007, σελ. 220.
⁹ Bataille Georges, Ο ερωτισμός, μτφρ. Παπαγιώργης Κωστής, εκδόσεις Ίνδικτος, 2001, σελ. 64.
¹⁰ Hobsbawm Eric, Ξεχωριστοί Άνθρωποι. Αντίσταση, εξέγερση και Τζαζ, μτφρ. Παρασκευάς Μάταλας, εκδόσεις Θεμέλιο 2001, σελ.304.
¹¹ Αντόρνο, Λόβενταλ. Μαρκούζε, Χόρκχαϊμερ, Τέχνη και μαζική κουλτούρα, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, Αθήνα 1984, σελ. 27.
¹² Αντόρνο Τ., Χορκχαϊμερ Μ., Διαλεκτική του Διαφωτισμού, μτφρ. Αναγνώστου Λευτέρης, Αθήνα 1996, σελ. 201.
¹³ Guy Debord, Η κοινωνία του θεάματος, μτφρ. Σύλβια, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, 2000, σελ. 151.
¹⁴ Αντόρνο Τ., Χορκχαϊμερ Μ., Διαλεκτική του Διαφωτισμού, μτφρ. Αναγνώστου Λευτέρης, Αθήνα 1996, σελ. 19.

Καντ, ένας γνήσιος διεθνιστής//Immanuel Kant''Perpetual Peace''

Ιμμάνουελ Καντ :Για την αιώνια ειρήνη

      Πρόκειται για ένα βραχύ πόνημα που βασίζεται στις αρχές τού Διαφωτισμού .Είναι ένας κανονιστικός γνώμονας προσανατολισμού σε ζητήματα  κοσμοπολιτισμού και διεθνών σχέσεων και μία  ενδιαφέρουσα ΄΄συνάντηση ΄΄ Ηθικής και Πολιτικής. Το αίτημα για την ειρήνη αποτελεί καθολικό ηθικό καθήκον και υπαγορεύεται από τον πρακτικό λόγο.

-         Η καντιανή  πρόταση είναι : οι  άνθρωποι  ως έλλογα όντα (ορθολογισμός) να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις , έτσι ώστε να ενωθούν όλα τα κράτη σε έναν οργανισμό και να εξασφαλίσουν με τον τρόπο αυτό την ειρηνική συμβίωση μεταξύ τους. Η ένωση αυτή προϋποθέτει την ισχύ κανόνων διεθνούς δικαίου και συνεπάγεται αμοιβαίες παραχωρήσεις.

-         [Οι διεθνείς οργανισμοί που ιδρύθηκαν μετά τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο(Κοινωνία των Εθνών και Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών) αντλούν την έμπνευσή τους από το σχέδιο αιώνιας ειρήνης τού Καντ.]

-         Το κοσμοπολιτικό δίκαιο πρέπει να  διέπεται από τις γενικές αρχές τής φιλοξενίας:το δικαίωμα  κάθε ξένου να μην υφίσταται κατά την άφιξή του σε μία χώρα εχθρική μεταχείριση.( Ο Καντ θέτει τις βάσεις για μία πολυπολιτισμική κοινωνία)

                 

      Θα ήθελα να ολοκληρώσω τη σύντομη αυτή εισήγηση με τον γνωστό ορισμό  τού Καντ για τον Διαφωτισμό:Διαφωτισμός είναι η έξοδος τού ανθρώπου από  την ανωριμότητά του για την οποία είναι ο ίδιος υπεύθυνος. Είμαστε υπεύθυνοι  για την πνευματική μας ανωριμότητα γιατί διστάζουμε , φοβόμαστε και δειλιάζουμε να χρησιμοποιήσουμε τη νόησή μας χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου.Sapere aude(Τόλμησε να χρησιμοποιείς τη νόησή σου)-Αυτό είναι το μότο τού Διαφωτισμού κατά τον Καντ.(από το δοκίμιό του :Τι είναι ο Διαφωτισμός-Was ist Aufklαerung)

               
επιμέλεια:Μπέγκου Ιωάννα

Τζον Στιούαρτ Μιλ /΄΄Περί Ελευθερίας'' On Liberty

Τζον Στιούαρτ Μιλ: «Περί Ελευθερίας» (On Liberty)

Το συγκεκριμένο έργο τού Μιλ είναι ένα φιλοσοφικό  μανιφέστο που υπερασπίζεται το δικαίωμα να μπορεί ο καθένας να εκφράζεται ελεύθερα, να ζει τη ζωή του όπως επιλέγει, και να είναι διαφορετικός χωρίς να παγιδεύεται σε κοινωνικές ή πολιτικές συμβατικότητες , κανονιστικές ρυθμίσεις και εξαναγκασμούς.

Ελευθερία για τον Μιλ σημαίνει πρωτίστως ατομική ελευθερία.

-Ο  Μιλ  είχε βιώσει από μικρό παιδί την αυστηρότητα τού προγράμματος τής ωφελιμιστικής αγωγής, που είχε επιλέξει  ο πατέρας του γι΄αυτόν. Επιπλέον, ο παράνομος δεσμός του με τη Χάριετ Τζονσον στην ηλικία των 24 χρόνων, προκάλεσε τρομερό σκάνδαλο στη βικτωριανή Αγγλία, που απομόνωσε κοινωνικά και τους δύο μέχρι το 1851, όταν πέθανε ο σύζυγός της.

-Η σύγκρουσή του με το κοινωνικό κατεστημένο τον οδήγησε στην υιοθέτηση μιας έντονα κριτικής στάσης προς την απαίτηση τής κοινωνίας να επεμβαίνει στην προσωπική ζωή των ανθρώπων και να επιβάλει τις απόψεις της.

- Ο Μιλ επηρεάστηκε από τις θέσεις τού  Αλέξις ντε Τοκβίλ , όπως αυτές εκφράζονται στο έργο του΄΄ Περί τής Δημοκρατίας στην Αμερική”. Στο έργο αυτό ο Τοκβίλ εκφράζει τον προβληματισμό και τους φόβους του ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία θα δημιουργούσε ένα καινούριο είδος κοινωνικής εξουσίας που θα οδηγούσε σε μια ΄΄ τυραννία της πλειοψηφίας΄΄,  μέσω  τής καταπίεσης των ατομικών ελευθεριών  από την κοινή γνώμη. Ο Τοκβίλ φοβόταν ακόμη ότι το κράτος θα αποκτούσε συγκεντρωτική εξουσία.

-Ο Μιλ ενδιαφέρεται για την αστική και κοινωνική ελευθερία, που αποτελεί αντικείμενο τής πολιτικής φιλοσοφίας. Ασκεί κριτική στην κοινωνία της βικτωριανής εποχής και διατυπώνει υπαινιγμούς  ότι πλέον με τον Διαφωτισμό , η λαϊκή  εξουσία, που εκπροσωπεί τη θέληση τού λαού,  θα μπορούσε να επιβάλει καταπίεση και εξαναγκασμό. Προσπαθεί να καταδείξει ότι «ο λαός που ασκεί την εξουσία δεν είναι υποχρεωτικά πάντα ο ίδιος  πάνω στον οποίο αυτή η εξουσία ασκείται».Υπάρχουν πάντοτε μειονότητες και άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά.

-Τα μέτρα εξαναγκασμού που λαμβάνονται  είναι όχι μόνο κρατικά, αλλά συχνά έχουν τη μορφή κοινωνικής πίεσης εναντίον ατόμων που  δεν ζουν σύμφωνα με το μοντέλο τής πλειοψηφίας. Θεωρεί λοιπόν, όπως και ο Τοκβίλ ,  ότι ο κίνδυνος για κοινωνικό έλεγχο και επαγρύπνηση σε βάρος τού ατόμου γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος στις σύγχρονες κοινωνίες.

-Ελεύθερη κοινωνία ,κατά τον Μιλ, δεν είναι εκείνη που χαρακτηρίζεται από την επιρροή της πλειοψηφίας, αλλά εκείνη που προστατεύει όλους αυτούς που διαφωνούν με την πλειοψηφία. Ο μόνος νόμιμος εξαναγκασμός εναντίον ενός μέλους μιας πολιτισμένης  κοινωνίας είναι να το εμποδίσει να  κάνει κακό στους άλλους.

-Ο Μιλ αρνείται στην κοινωνία ένα ακόμη δικαίωμα: να φροντίζει για το καλό τού ατόμου ενάντια στη θέλησή του. Το θεωρεί πολύ "ύποπτη" δικαιολογία. Ο Μιλ πιστεύει στην ενηλικίωση τού πολίτη. Το άτομο ξέρει  καλύτερα από τον καθένα ποιο είναι το καλό του.

-Όσο πιο ελεύθερος είναι ο πολίτης, τόσο περισσότερο θα ωφεληθεί η κοινωνία.

Ο Μιλ διακρίνει τρία είδη  ελευθερίας στο σημείο αυτό: την ελευθερία σκέψης και λόγου, την ελευθερία τού ατόμου να αποφασίζει  πώς θα ζήσει τη ζωή του και την ελευθερία τού συνέρχεσθαι. Στο έργο του ξεχωριστή θέση έχουν τα δύο πρώτα είδη .

 Πολύ σημαντικότερη είναι η δημόσια έκφρασή της, όπως σε εκδοτικές ή επιστημονικές διαφωνίες.

Γράφει σχετικά:όποιος γνωρίζει μόνο τη δική του άποψη για ένα θέμα ,γνωρίζει ελάχιστα. Ίσως διαθέτει ατράνταχτα επιχειρήματα ,που δεν μπορεί κανείς να αναιρέσει.

Αλλά αν δεν μπορεί κι αυτός να αναιρέσει τα επιχειρήματα τής αντίθετης πλευράς, αφού δεν γνωρίζει ποια ακριβώς είναι ,δεν έχει κανένα λόγο να προτιμήσει οποιαδήποτε από τις διιστάμενες γνώμες…Πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ακούσει( τα επιχειρήματα τής άλλης πλευράς) από εκείνους που όντως τα πιστεύουν ,που τα υπερασπίζονται με σοβαρότητα και αγωνίζονται γι΄αυτά. Πρέπει να τα γνωρίσει στην πιο αληθοφανή και πειστική τους μορφή ΄πρέπει να αισθανθεί σε όλη της την έκταση τη δυσκολία,την οποία πρέπει η αληθινή άποψη για το θέμα να αντιμετωπίσει και να εξαλείψει ,γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα γνωρίσει εκείνη την πλευρά τής αλήθειας που αντιμετωπίζει κι εξαλείφει αυτή τα δυσκολία…

-Ο Μιλ πιστεύει ότι δεν μπορούμε ποτέ να έχουμε ολόκληρη την αλήθεια. Απλώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αποδείξουμε ως λανθασμένα διάφορα ΄΄πιστεύω΄΄.

Μαθαίνουμε όχι αποδεικνύοντας την αλήθεια, αλλά φέρνοντας στην επιφάνεια το αναληθές.

-Ο Μίλ , υποστηρίζοντας το δικαίωμα να φτιάχνεις τη ζωή σου όπως θέλεις και να αναπτύσσεις ανεμπόδιστα την προσωπικότητά σου, ακόμα  κι αν η κοινωνία σε θεωρεί ¨ασυμβίβαστο¨, θέτει τις βάσεις τής ΄΄πολιτικής ορθότητας΄΄(political correctness) με  τη σύγχρονη έννοια τού όρου. Στη θέση τής ομοιομορφίας, του κομφορμισμού, της ρουτίνας και της αποτελμάτωσης τοποθετεί την δημιουργικότητα, την αυθεντικότητα , τον πειραματισμό και το δικαίωμα τού να ζεις την προσωπική σου ζωή  διαθέτοντας το σώμα και το μυαλό σου όπως εσύ επιλέγεις ,χωρίς να δέχεσαι καμία κοινωνική  κριτική.

- Επιπροσθέτως, με το έργο του  Η γυναικεία δουλεία (1869) γίνεται πρόδρομος στον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση.

-Το βιβλίο του On Liberty εκδόθηκε την άνοιξη του 1859.Αποτέλεσε τη βάση της δημιουργίας του σύγχρονου φιλελευθερισμού και ανέδειξε τον Μιλ ως τον σημαντικότερο φιλόσοφο  στον αγγλοσαξονικό κόσμο τον  δέκατο ένατο αιώνα.

Ο Μιλ χαρακτηρίζει το βιβλίο αυτό ως το πλέον προσεγμένο από όλα του τα έργα και θεωρητική κληρονομιά τής  Χάριετ Τέιλορ .(''δικός της και δικός μου πνευματικός θησαυρός'')

    

Επιμέλεια:Μπέγκου Ιωάννα

Π. Τσέλαν, ''H Φούγκα του Θανάτου''/ Celan:''Todesfuge''

Πάουλ Τσέλαν (Paul Celan)

            Τodesfuge (H Φούγκα  του Θανάτου)

                                                                                               

Mαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τ΄ απόγευμα

σε πίνουμε  μεσημέρι και πρωί σε πίνουμε τη νύχτα

πίνουμε και πίνουμε

σκάβουμ΄ ένα τάφο στους άνεμους εκεί δεν είναι στριμωχτά

ένας άντρας κατοικεί στο σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει

γράφει όταν σκοτεινιάζει στη Γερμανία τα χρυσά σου μαλ-

            λιά Μαργαρίτα

γράφει και βγαίνει απ΄ το σπίτι κι αστράφτουν τ΄αστέρια

            σφυρίζει στα λυκόσκυλά του

σφυρίζει στους εβραίους του διατάζει να σκάψουν ένα τάφο

            στο χώμα

μας διατάζει παίξτε τώρα για χορό

Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα

σε πίνουμε μεσημέρι και πρωί σε πίνουμε τ΄απόγευμα

πίνουμε και πίνουμε

ένας άντρας κατοικεί στο σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει

γράφει όταν σκοτεινιάζει στη Γερμανία τα χρυσά σου μαλ-

            λιά Μαργαρίτα

τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτ  σκάβουμ΄ ένα τάφο στους

            ανέμους εκεί δεν είναι στριμωχτά

φωνάζει εσείς σκάφτε βαθύτερα στη γη  κι εσείς οι άλλοι

            τραγουδείστε και παίχτε μουσική

βγάζει το σίδερο απ΄τη ζώνη τ΄ανεμίζει τα μάτια του εί-

ναι μπλε

βυθίστε πιο βαθειά το φτυάρι εσείς κι οι άλλοι παίζετε συ-

νέχεια για χορό

Μαύρο γάλα τής αυγής σε πίνουμε τη νύχτα

σε πίνουμε  μεσημέρι και πρωί σε πίνουμε τ΄απόγευμα

πίνουμε και πίνουμε

ένας άντρας κατοικεί στο σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά Μαρ-

            γαρίτα

τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτ παίζει με τα φίδια

φωνάζει παίχτε το θάνατο γλυκά ο θάνατος είναι Πρωτο-

            μάστορας απ΄τη Γερμανία

παίχτε τα βιολιά πιο σκοτεινά θ΄ανεβείτε στον

            αέρα σαν καπνός

θα ΄χετε έναν τάφο στα σύννεφα εκεί δεν είναι στριμωχτά

Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα

σε πίνουμε το μεσημέρι ο θάνατος είναι πρωτομάστορας απ΄

            τη Γερμανία    

σε πίνουμε τ’ απόγευμα και το πρωί πίνουμε και πίνουμε

ο θάνατος είναι πρωτομάστορας απ’ τη Γερμανία το μάτι του

            είναι μπλε

σε βρίσκει με μολυβένιες σφαίρες σε βρίσκει στο σταυρό

ένας άντρας κατοικεί στο σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά Μαρ-

            γαρίτα

ρίχνει τα σκυλιά του επάνω μας χαρίζει ένα τάφο σε μάς

            στον αέρα

παίζει με τα φίδια κι ονειρεύεται ο θάνατος είναι πρωτομά-

            στορας απ’ τη Γερμανία

τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα

τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτ       

μετάφραση : Αντώνης Τριφύλλης

Dance me to the end of love - Leonard Cohen

-Το τραγούδι αυτό  γράφτηκε το 1984  από τον Leonard Cohen και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ του Various Positions.

Φυσικά ,πολύ γρήγορα έγινε μεγάλη επιτυχία ως ένα από τα πιο διάσημα ερωτικά τραγούδια.

Ο ίδιος ο Cohen δήλωσε σε μία συνέντευξή του  ότι η πρώτη έμπνευση για το τραγούδι Dance Me To The End Of Love ήταν η γνώση ότι  στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως , υπήρχαν κουαρτέτα εγχόρδων και  ο κρατούμενοι που  συμμετείχαν,εξαναγκάζονταν να παίζουν κλασική μουσική, ενώ οι συγκρατούμενοί τους καίγονταν στα κρεματόρια που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα,βιώνοντας όλον αυτόν τον τρόμο , τον πανικό , τον πόλεμο τής ζωής και τού θανάτου. Γι’ αυτό και οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού λένε: «Dance me to your beauty with a burning violin / Dance me through the panic ‘till I’m gathered safely in / Lift me like an olive branch and be my homeward dove»

Το τραγούδι αυτό ωστόσο , μιλάει τη γλώσσα τού πάθους. Μία γλώσσα που μπορεί να ενταχθεί σε οποιαδήποτε δραστηριότητά μας. Η  αγάπη και η ολοκληρωτική παράδοσή μας στον αγαπημένο μας είναι μία απ' αυτές. 

Η ομορφιά τού να υπάρχεις, η ομορφιά τής ολοκλήρωσης, τής τελείωσης  τής ύπαρξης, εκείνου του εύφλεκτου υλικού που σε ολοκληρώνει... είναι και η αγάπη τού ερωτευμένου τέτοιο υλικό. Ο ίδιος o Cohen επιμένει ότι η μυστηριώδης διεργασία δημιουργίας του τραγουδιού, θα ήταν καλύτερο να παραμένει κρυφή, γιατί θεωρεί ότι δεν έχει σημασία ποια είναι η πηγή της φλόγας που δίνει την έμπνευση.

Κισλόφσκι: ''Η Mπλε ταινία''

Ο Ύμνος τής Αγάπης ,Κισλόφσκι''. Η Μπλε ταινία''.

Δείτε ακόμα:

            -“Η μπλε ταινία”( Κριστόφ Κισλόφσκι). [Στην ταινία, που αναφέρεται στην καθολικότητα και την οικουμενικότητα τής Αγάπης, ακούγεται στα Ελληνικά  το γνωστό απόσπασμα από την Eπιστολή τού Αποστόλου Παύλου ,“ Προς Κορινθίους”.]

ΥΓ. ΄΄Να  είστε αναστάσιμοι’’ - Καλό  Πάσχα!

Μια αγκαλιά....

What a wonderful world - Louis Armstrong

funny video- λίγη ησυχία, παρακαλώ! Καθηγητές στα ...πρόθυρα νευρικής κρίσης!!!

Νικολό Μακιαβέλι:lL Principe - O Hγεμών

Το βιβλίο τού Μακιαβέλι,¨ Ο Ηγεμών¨(1532) , έχει εδώ και αιώνες τη φήμη ενός ¨φαύλου¨ βιβλίου, όπως και το βιβλίο που έγραψε ο Χίτλερ,¨Ο Αγών μου¨(Mein Kampf).                                                                                               

Ανεξάρτητα από κάθε ηθική αξιολόγηση ,  πρόκειται για ένα κλασικό έργο,  το οποίο -μολονότι δίχασε πολλούς-αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα βιβλία πολιτικής φιλοσοφίας. Εδώ συναντάμε για πρώτη φορά τον απόλυτο διαχωρισμό τής πολιτικής από την ηθική, τη μεταφυσική και τη θεολογία.( Ο Μακιαβέλι δηλαδή, αφήνει την ηθική έξω από την πολιτική του φιλοσοφία, καθώς δεν τον ενδιαφέρει ¨η λογική¨ της. Είναι αμοραλιστής.)

Το βασικό ερώτημα που διαπερνά το έργο του είναι: πώς μπορεί ένας ηγεμόνας να σταθεροποιήσει με επιτυχία και διάρκεια την εξουσία του και να ασκήσει αποτελεσματικά  την πολιτική του για την προάσπιση ολόκληρου τού έθνους;

Ο Μακιαβέλι, ο οποίος εκπροσώπησε τα συμφέροντα τής δημοκρατίας τής Φλωρεντίας ως επικεφαλής σε εξαιρετικά πολύπλοκα ζητήματα διπλωματίας και εξωτερικών σχέσεων, στηρίζει τη θεωρία του σε εμπειρικά δεδομένα και παρατηρήσεις.[Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ιταλία τής εποχής τού Μακιαβέλι,  πολυδιασπασμένη σε  επιμέρους κρατίδια, δεν συμμετείχε στην ευρωπαϊκή πολιτική -ήταν θύμα της.] Ο Ηγεμόνας του  είναι  λοιπόν, η περιγραφή των χαρακτηριστικών που χρειάζεται να διαθέτει ένας ηγέτης-σωτήρας, ο οποίος θα απελευθερώσει την Ιταλία από τις ξένες δυνάμεις(Γερμανοί, Γάλλοι, Ελβετοί και Ισπανοί) και θα την οδηγήσει στην εθνική αναγέννηση.

-Σύμφωνα με τον Μακιαβέλι, ο ιδανικός ηγέτης - καθώς ζει σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η ισχύς, ο φθόνος ,οι μηχανορραφίες και τα πάθη –θα πρέπει να είναι σε θέση να παραμερίζει την ηθική και την καλοσύνη όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Δεν θα πρέπει λοιπόν να απευθύνεται στη λογική , αλλά στα πάθη των ανθρώπων και να΄΄ ενορχηστρώνει’’ τις διαθέσεις τους.                                       

-Ο ηγεμόνας του Μακιαβέλι δεν κατέχει την εξουσία ως οικογενειακό ή κληρονομικό δικαίωμα. Είναι ένας αυτοδημιούργητος πολιτικός που καταλαμβάνει την εξουσία με την προσωπική του αξία και την εύνοια τής τύχης ( fortuna), την οποία εκμεταλλεύεται με την ενεργητικότητά του.                            

-Ο ιδανικός κυβερνήτης διαθέτει αρετή (virtu).H αρετή αυτή δεν έχει πλέον σχέση με τη χρηστότητα του ήθους. Η virtu (η λέξη προέρχεται από τη λατινική λέξη vir, που σημαίνει άνδρας) είναι η ανδρική αποφασιστικότητα και τόλμη που διαθέτει ο ιδανικός άρχοντας , ο οποίος γνωρίζει να εκτιμά ρεαλιστικά τις περιστάσεις και  να τις χρησιμοποιεί προς όφελός του.                                               

-Ο ηγέτης νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί τη βία και το δόλο ως εργαλεία της αρετής. Επιπρόσθετα, πρέπει να παρουσιάζει τον εαυτό του στο λαό ανάλογα με τις περιστάσεις. Επιβάλλεται να κατέχει την τέχνη τής υποκριτικής και τής σκηνοθεσίας. Όταν φοβάται ότι επέρχονται ταραχές και δεινά, πρέπει να παρουσιάζεται ως αποφασισμένος να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, ενώ όταν η κοινωνική ειρήνη το απαιτεί, πρέπει να κρατά χαμηλούς τόνους. Χρειάζεται να διαθέτει ΄΄επικοινωνιακό χάρισμα΄΄, όπως θα λέγαμε με όρους της εποχής μας.

-Στόχος των ενεργειών του είναι η πολιτική σταθερότητα. Οφείλει λοιπόν να κρατά  το λαό σε απόσταση , έτσι ώστε να προκαλεί το φόβο και το σεβασμό, για να διασφαλίσει την κυριαρχία του.

-Η οικονομική διαχείριση τού ηγεμόνα οφείλει να είναι άκρως συντηρητική και φειδωλή.

-Η κυριαρχία τού ηγεμόνα στηρίζεται στην καλή νομοθεσία και στα όπλα. Χωρίς την προστασία  ενός εθνικού στρατού, ούτε οι άριστοι νόμοι μπορούν να σταθούν.

        *  Ύστερα απ’ όλα αυτά, ποιος από εμάς  δεν μπορεί να μαντέψει πόσοι πολιτικοί αποκοιμιούνται έχοντας κάτω από το μαξιλάρι τους αυτό το κλασικό έργο;          

Αριστοτέλης,Ηθικά Νικομάχεια

Ο καθένας μπορεί να θυμώσει-αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσει κανείς
 με το σωστό άτομο,στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία
και με το σωστό τρόπο- αυτό δεν είναι εύκολο.
 

Ενημέρωση για την ερευνητική εργασία με θέμα τη βία ανανέωση

Ενημέρωση για το project-3

--Προτεινόμενες ταινίες

- Fahrenheit 451

-Σκηνές από ένα γάμο                                       
-Milk
-Funny Games
-Malcolm Χ
-Der Untergang/H πτώση
-Ένας επικίνδυνος κόσμος
-Ο Άνθρωπος-Ελέφαντας
-Ο Κρυμμένος
-Το Μίσος
-Φράουλες και αίμα
-Μπόνι και Κλάιντ
-Τοτό ,ο ήρωας
-Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν
-Το Εξπρές τού μεσονυχτίου
 - Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν
-Aποκάλυψη τώρα

-O Μισισιπής καίγεται

-Der Schwarzfahrer/Ο λαθρεπιβάτης (μικρού μήκους διάρκειας 10΄- βραβείο Όσκαρ)

-Munich

-1984

-H Λευκή κορδέλα

-Γκάντι
 -Das Experiment/To Πείραμα
-Die Welle/Το κύμα
-American History X
-Το Κουρδιστό πορτοκάλι
-Το Σπιρτόκουτο
-Κυνόδοντας

-Η Λίστα τού Σίντλερ
-Η Εκλογή τής Σοφί
-Καλύτερα δεν γίνεται
-Ακήρυχτος πόλεμος

Προτεινόμενα βιβλία (για ανάγνωση και γραπτή εργασία ή και για δραματοποίηση σκηνών)

-Σολζενίτσιν Αλ., Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ.
-Μπράντμπερι Ρέι, Φαρενάιτ 451.
-Άλμπι Έντουαρντ, Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, Δωδώνη.
-Κόνραντ Γιόζεφ, Η Καρδιά τού σκότους, Πατάκης.
-Laurence Rees, Άουσβιτς
 -Όουεν Μαθιους, Τα παιδιά τού Στάλιν -τρεις γενιές αγάπης και πολέμου- Μοντέρνοι καιροί .
-Αlaa al Aswany,  The Vacoubian Building .

-Laurence Rees, Oι Ναζί, Πατάκης.
-Μπράντμπερυ Μάλκομ,  Δεν κάνει να τρώμε ανθρώπους, Πόλις.

-Πρίμο Λέβι, Αυτοί που βούλιαξαν κι αυτοί που σώθηκαν, Άγρα.
 -Φρις Μαξ , Ο Μπίντερμαν και οι εμπρηστές, Δωδώνη.
 - Ιονέσκο Ευγένιος, Το Μάθημα, Δωδώνη.
.-Ροθ Φίλιπ, Αγανάκτηση, Πόλις.

-Γκόλντινγκ Γουίλιαμ, Ο άρχοντας των μυγών, Καστανιώτης.

-Όργουελ Τζώρτζ, 1984, Κάκτος.

-Ιονέσκο Ευγένιος,  Ρινόκερος, Δωδώνη.

-Σολτζενίτσιν Αλ.,  Μία ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς, Βιβλιοθήκη για όλους.

(Η εργασία σας αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει: α) βιογραφικά τού συγγραφέα και της εποχής κατά την οποία γράφτηκε το έργο. β) περίληψη τού έργου. γ) την κεντρική ιδέα και τα μηνύματα του  βιβλίου.   δ) αναφορά στους βασικούς ήρωες-χαρακτήρες του έργου.  ε) επιλογή χωρίων και σκηνών που σας έκαναν εντύπωση, με επαρκή αιτιολόγηση.)

*Γενική παρατήρηση-Nota bene!

-Oι εργασίες να έχουν προσωπικό χαρακτήρα και ύφος. Εάν επιλέξετε κάποιες πηγές, όπως  εγκυκλοπαίδειες , λεξικά, ή άλλο υλικό (wikipedia,εφημερίδες,σημειώσεις …) να το δηλώσετε με αστερίσκο ή αρίθμηση στο κάτω μέρος της σελίδας.

Καλώς ορίσατε στον ΄΄Ιχνηλάτη΄΄

- το συγκεκριμένο ιστολόγιο  δημιουργήθηκε για την  ενημέρωσή σας σε θέματα Φιλοσοφίας, Τέχνης, Γραμμάτων και Πολιτισμού,καθώς και για την περαιτέρω πληροφόρησή σας  σχετικά με την Ερευνητική Εργασία  (project - 3) με θέμα :

 ''Δεν κάνει να τρώμε ανθρώπους"- (Ενδοσχολική-Ενδοοικογενειακή-Δομική Βία και Ρατσισμός).