Δ. Σολωμός:''Κρητικός''-Διακειμενική προσέγγιση.''Ηρώ και Λέανδρος''

ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ ΣΟΥ ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙ' ΑΣΤΕΡΙ...
Μόνο ένα λύχνο για μένα ψηλά από τον ηλίβατο πύργο σου
από πέρα, άναβε μές στο σκοτάδι, ώστε μόλις τον εννοήσω
να γίνομαι τού Έρωτος ολκός, τον λύχνο σου έχοντας για αστέρι!
Απόδοση: Γιώργος Λαθύρης

ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ ΤΟΥ ΑΣΤΡΟΥ...
Με το λύχνο του άστρου, στους ουρανούς εβγήκα.
Στο αγιάζι των λειμώνων, στη μόνη ακτή του κόσμου.
Πού να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ!
Ελύτης, Άξιον Εστί

Η Ηρώ και ο Λέανδρος αποτελούν το πασίγνωστο ομώνυμο δράμα της Ελληνικής μυθολογίας. Η Ηρώ ήταν ιέρεια της Αφροδίτης η οποία κατοικούσε σε ένα πύργο στην πόλη της Σηστού, στην ευρωπαϊκή ακτή του Ελλησπόντου. Ο Λέανδρος, ένας νεαρός από την Άβυδο, στην απέναντι όχθη του στενού, την ερωτεύθηκε, και κάθε βράδυ περνούσε κολυμπώντας τον Ελλήσποντο για να είναι μαζί της. Η Ηρώ με μόνη βοηθό την πιστή τροφό της, άναβε μία λάμπα κάθε νύχτα στην κορυφή του πύργου της, για να τον οδηγεί, και όταν έφθανε ασθμαίνων η ίδια τον υποδεχόταν στην ακτή.

Πριν όμως ξημερώσει ,ο Λέανδρος επέστρεφε στη Άβυδο προκειμένου να επανέλθει το επόμενο βράδυ. Κάποτε όμως ήλθε η άσχημη εποχή του Χειμώνα και οι δύο εραστές υποβλήθηκαν στον σκληρό χωρισμό με την αμοιβαία όμως υπόσχεση να επαναβρεθούν στις αρχές της επόμενης Άνοιξης.   Το επόμενο βράδυ συνέβη το μοιραίο. Είτε διότι η Ηρώ λησμόνησε τις υποσχέσεις της και ήθελε πάλι τον Λέανδρο κοντά της, είτε διότι η γριά τροφός παρασύρθηκε από την συνήθεια, ο λύχνος βρέθηκε πάλι αναμμένος.

Ο Λέανδρος όταν το είδε από την Άβυδο εξέλαβε το φως ως ερωτική πρόσκληση. Αμέσως έπεσε στη παγωμένη και ανεμοδαρμένη θάλασσα για να μεταβεί στη φίλη του. Ενώ όμως εκείνος πάλευε με τα κύματα, ο άνεμος έσβησε τον λύχνον, οπότε έχασε τον προσανατολισμό του και παρασυρόμενος από τα κύματα πνίγηκε. Το πρωί το πτώμα του ξεβράστηκε στη ακτή της Σηστού. Αλλόφρων η Ηρώ όταν έμαθε το δυστύχημα έσπευσε και ρίφθηκε στη θάλασσα αγκαλιάζοντας τον νεκρό αγαπημένο της, μη κολυμβούσα όμως βυθίστηκαν. Αργότερα οι τραγικοί αυτοί εραστές εκβράσθηκαν αγκαλιασμένοι στην ακτή, όπου οι κάτοικοι τους έθαψαν σε κοινό τάφο.

Το συμβάν αυτό εξύμνησαν κορυφαίοι ποιητές όπως ο Μουσαίος (5ος μ.Χ. αι) στο επιγραφόμενο αριστούργημά του "Τα καθ΄ Ηρώ και Λέανδρον"(*), ο Βιργίλιος, ο Οβίδιος, ο Μαρτιάλης κ.ά. Στη λογοτεχνία, η ιστορία έχει υπάρξει αντικείμενο και άλλων ποιημάτων, εκτός του Μουσαίου, όπως ένός που άρχισε να γράφει ο Κρίστοφερ Μάρλοου και ολοκλήρωσε ο Τζορτζ Τσάπμαν μετά το θάνατο του Μάρλοου, και μίας νουβέλας από τον Μιλοράντ Πάβιτς. Στο ποίημα του Μάρλοου (που έμενε ανέκδοτο όσο ζούσε), η Ηρώ καταβάλλεται από εντροπή μετά τη συνεύρεσή της με το Λέανδρο και έτσι προκαλείται η αυτοκτονία της. Ο Λέανδρος είναι επίσης το αντικείμενο του 29ου σονέτου του Ισπανού ποιητή Γκαρσιλάθο ντε λα Βέγκα του 16ου αιώνος. Η ιστορία  περιλαμβάνεται υπαινικτικά στο σαιξπηρικό Πολύ κακό για το τίποτα, όταν ο Βενέδικτος ισχυρίζεται ότι ο Λέανδρος "ποτέ δεν ήταν τόσο πραγματικά μπλεγμένος όσο ο πτωχός εγώ από τον έρωτα." Επίσης περιλαμβάνεται υπαινικτικά στο σαιξπηρικό Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, με τη χιουμοριστική χρήση των ονομάτων Λίμανδρος και Ελένη στη θέση των ονομάτων Λέανδρος και Ηρώ.

(*) Ο Γερμανός κριτικός Καίχλυ είχε χαρακτηρίσει το ποίημα αυτό του Μουσαίου ως "το τελευταίο ρόδον από τον μαραμένον πλέον κήπον της Ελληνικής ποιήσεως". ΄Το σημαντικότερο σημείο από το ποίημα αυτό σε μετάφραση Σ. Μενάρδου έχει ως εξής:

Εξέσχισε το κεντητό χιτώνι της στα στήθη

κ΄ ερρίχτη κατακεφαλής από τον όρθιο πύργο

κι΄ επάνoυ απέθαν΄ η Ηρώ στον άψυχό της άνδρα κι΄ απόμειναν αγκαλιαστά τα δύο λείψανά τους.

Επίσης θαυμαστός και ο ομώνυμος πίνακας ζωγραφικής του Φερ. Κέλλερ ενώ στην τέχνη της όπερας εξέχουσα θέση καταλαμβάνει η ελληνική οπερέτα (μελόδραμα) του Θ. Σακελλαρίδη "Ηρώ και Λέανδρος".

''ο δρόμος για το νου πρέπει να ανοιχτεί μέσα από την καρδιά''

Hero und Leander   Friedrich Schiller ........... Und mit fliegendem Gewande Schwingt sie von des Thurmes Rande In die Meerfluth sich hinab. Hoch in seinen Fluthenreichen Wälzt der Gott die heil'gen Leichen, Und er selber ist ihr Grab. Und mit seinem Raub zufrieden, Zieht er freudig fort und gießt Aus der unerschöpften Urne Seinen Strom, der ewig fließt.

 ............

And with all her garments flying,

Hero leaps the tower, hying.

Down into the foaming waves.

There resides the ocean god, he

Tumbles high her holy body,

And the sea becomes her grave.

Satisfied with this, his plunder,

Smiling, gladly forth he goes,

Pouring from his endless urn the

Current, that forever flows.

Daniel Platt

-Τρία χρόνια ύστερα από το ενδιαφέρον που έδειξε ο Σολωμός για τα λυρικά ποιήματα του Σίλλερ, συλλαμβάνεται ως ιδέα και υλοποιείται ο ''Κρητικός''.Στα ποιήματα αυτά υπόκειται ως στόχος, πίσω από τη διαφορετική υπόθεσή τους, η καντιανή ιδέα για την ηθική αντίσταση και για την αναμέτρηση του ανθρώπου προς τα φυσικά και άλογα στοιχεία τής δημιουργίας, ιδέα η οποία έχει την καταγωγή της στις έντεχνες μπαλάντες είτε του Μεσαίωνα είτε της αρχαιότητας.

Εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Σολωμός ''συνομιλεί ''με τους ρομαντικούς ποιητές. Καθώς το φιλοσοφικό, αισθητικό και ηθικό υπόβαθρο της ποίησης τού γερμανικού ρομαντισμού   είχε απασχολήσει βαθιά και ποικιλότροπα το ζακύνθιο ποιητή, χρειάζεται να εξετάσουμε σε περισσότερα επίπεδα και πιο διεξοδικά τις επιρροές αυτές, ώστε να καταλάβουμε τον ποιητικό του αγώνα και τον ευρωπαϊκό'' αέρα'' τής ποίησής του.

Επεξεργασία υλικού:Μπέγκου Ιωάννα

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !

Παιδί και βία

  

H. Melville:Μόμπι - Ντικ ή Η Φάλαινα//για όσους το ταξίδι,με την κυριολεκτική και μεταφορική έννοια του όρου,εκφράζει μία αταλάντευτη βούληση, μία διάθεση τού πνεύματος...

-το εμβληματικό  μυθιστόρημα της αμερικανικής λογοτεχνίας,  στην κλασική πλέον μετάφραση τού Α. Κ. Χριστοδούλου.

Project- 3 : video κατά της βίας από τον μαθητή Παππά Ηλία

-Εύστοχη επιλογή υλικού και πολύ καλή τεχνική σύνθεση.(Χρειαζόταν ίσως περισσότερη ανάπτυξη τού θέματος...) Καλή συνέχεια!

Η υπεύθυνη καθηγήτρια για το project- 3 

Μπέγκου Ιωάννα 

''Der Schwarzfahrer''/''O Λαθρεπιβάτης''-αντιρατσιστική ταινία μικρού μήκους-βραβείο όσκαρ

Bullying-Mobbing-Σχολικός εκφοβισμός

Mobbing-Bullying-Harassement- Βία στον εργασιακό χώρο

-Εσύ γιατί δεν έγινες ρινόκερος; ε; γιατί;

-Ο εχθρός στο γραφείο μου...

 

-Τα συστατικά της στοιχεία :Φθόνος - Ζηλοτυπία -Κακεντρέχεια - Ανταγωνισμός -  Μικροπρέπεια- Αίσθημα κατωτερότητας- Προπέτεια  ...

-Σταματήστε !

Baz Luhrmann/Everybody΄s Free to Wear Sunscreen //

Everybody's Free to Wear Sunscreen!By Mary Schmich (Chicago Tribune) - Baz Luhrmann
Ladies and gentlemen of the class of '99
Wear Sunscreen!

If I could offer you only one tip for the future, "sunscreen" would be it.

The long-term benefits of sunscreen have been proved by scientists,

whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience.

I will dispense this advice NOW!

Enjoy the power and beauty of your youth.

Oh, never mind.

You will not understand the power and beauty of your youth until they've faded.

But trust me, in 20 years, you'll look back at photos of yourself and recall in a way you can't grasp now

how much possibility lay before you and how fabulous you really looked.

You are not as fat as you imagine.

Don't worry about the future.
Or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubble gum.

The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind,

The kind that blindside you at 4 pm on some idle Tuesday.

Do one thing every day that scares you.

Sing

Don't be reckless with other people's hearts.
Don't put up with people who are reckless with yours.

Floss

Don't waste your time on jealousy.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

The race is long and, in the end, it's only with yourself.

Remember compliments you receive.

Forget the insults.

If you succeed in doing this, tell me how.

Keep your old love letters.

Throw away your old bank statements.

Stretch

Don't feel guilty if you don't know what you want to do with your life.
The most interesting people I know didn't know at 22 what they wanted to do with their lives.
Some of the most interesting 40-year-olds I know still don't.

Get plenty of calcium.

Be kind to your knees.

You'll miss them when they're gone.

Maybe you'll marry, maybe you won't.
Maybe you'll have children, maybe you won't.
Maybe you'll divorce at 40.

Maybe you'll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary.

Whatever you do, don't congratulate yourself too much,

or berate yourself either.

Your choices are half chance.

So are everybody else's.

Enjoy your body.
Use it every way you can.

Don't be afraid of it or of what other people think of it.

It's the greatest instrument you'll ever own.

Dance

Even if you have nowhere to do it but your living room.

Read the directions, even if you don't follow them.

Do not read beauty magazines.

They will only make you feel ugly.



Get to know your parents.

You never know when they'll be gone for good.

Be nice to your siblings.

They're your best link to your past and the people most likely to stick with you in the future.

Understand that friends come and go,

but with a precious few you should hold on.

Work hard to bridge the gaps in geography and lifestyle, because the older you get,

the more you need the people who knew you when you were young.

Live in "New York City" once, but leave before it makes you hard.

Live in "Northern California" once, but leave before it makes you soft.

Travel

Accept certain inalienable truths:
Prices will rise.

Politicians will philander.

You, too, will get old.

And when you do, you'll fantasize that when you were young,

prices were reasonable, politicians were noble, and children respected their elders.

Respect your elders.

Don't expect anyone else to support you.

Maybe you have a trust fund.

Maybe you'll have a wealthy spouse.

But you never know when either one might run out.

Don't mess too much with your hair or by the time you're 40 it will look 85.

Be careful whose advice you buy,

but be patient with those who supply it.

Advice is a form of nostalgia.

Dispensing it is a way of fishing the past from the disposal,

wiping it off, painting over the ugly parts and recycling it for more than it's worth.
But trust me on the sunscreen.



-η Ιχνηλάτης θα είναι μαζί σας, μέχρι να έρθει ο καιρός 
να ακολουθήσει κάποιες από τις παραπάνω συμβουλές επιβίωσης...
-να είστε πάντα καλά....

                                                                              Ι. Μ.   
                                                                                     

Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ-Σολζενίτσιν/ /Алекса́ндр Иса́евич Солжени́цын, 1918 - 2008

Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ-Архипелаг Гулаг

-Είναι ο τίτλος τού ιστορικού μυθιστορήματος που συνέγραψε ο Ρώσος συγγραφέας και νομπελίστας Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν,που βέβαια καμία σχέση δεν έχει με αρχιπέλαγος...

-η ονομασία αρχιπέλαγος δόθηκε μεταφορικά ως μορφή συμπλέγματος νήσων για τον μεγάλο αριθμό στρατοπέδων συγκέντρωσης αντιφρονούντων ,που δημιούργησε και διατήρησε για περισσότερο από 70 χρόνια το κομμουνιστικό καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού ,στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Το όνομα Γκουλάγκ αποτελεί το αρκτικόλεξο της Ρωσικής υπηρεσίας που επόπτευε το ρωσικό αυτό σύστημα φυλακών και στρατοπέδων εργασίας-την υπηρεσία επόπτευε η K.G.B. (Κα-Γκε-Μπε).

-Το μυθιστόρημα "Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ", ενώ γράφτηκε στη δεκαετία 1958 – 1968 , άρχισε να δημοσιεύεται το 1973 στο Παρίσι, με τη μέθοδο "σαμιζντάτ -samizdat project( μυστική ιδιόχειρη συγγραφή και έκδοση (διανομή), ή αποστολή προς έκδοση στο εξωτερικό). Αμέσως μετά την κυκλοφορία τού πρώτου τόμου, στις 2 Φεβρουαρίου του 1974, το ρωσικό καθεστώς συνέλαβε τον Σολζενίτσιν με την κατηγορία τής "εθνικής προδοσίας". Εξαιτίας τής κατακραυγής τού διεθνούς τύπου- την επόμενη μόλις ημέρα- ο Σολζενίτσιν απελάθηκε.

- η αγγλική απόδοση τού όλου έργου εκδόθηκε σε τρεις τόμους από το 1974 μέχρι το 1978.

-Ο Σολζενίτσιν μετά την απέλασή του εγκαταστάθηκε για κάποιο διάστημα στην Ελβετία και αργότερα μετέβη στις Η.Π.Α., όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα σε ένα κτήμα στο Βερμόντ. Το εμβληματικό αυτό μυθιστόρημα κυκλοφόρησε επίσημα και στη Ρωσία το 1989.                                                                                                        

-όταν αναζήτησα το βιβλίο στην Ελλάδα -εδώ και τέσσερα χρόνια- με ενημέρωσαν ότι είναι εξαντλημένο.                                                                                                                                                                                                            

                                                                     Πηγή:Wikipedia - επεξεργασία-Μπέγκου Ι.

Ε. Αρβελέρ: Βυζάντιο - Ορθοδοξία και η εθνική μας μοναξιά...

κ. Φίλιππος Αθ. Οικονόμου-εγκάρδια αφιέρωση από Μπέγκου Ι.

Προσθήκη λεζάντας

Ray Bradbury & το δυστοπικό ΄΄Fahrenheit 451΄΄

Share

Comments (138 comments)

Permalink

My last conversation with Ray Bradbury

By John Blake, CNN

The voice on the other line was slurred and halting.  My childhood hero, I realized, was nearing the end of his life.
“Hello, Mr. Bradbury,” I shouted into the phone, so loud that one of my colleagues sitting nearby raised his eyebrows.
The call was supposed to be professional. I had called Ray Bradbury’s daughter to tell her that I wanted to write about a different side of her father: What did this science fiction giant think about God and the afterlife?
But that request was a smokescreen. I just needed an excuse to talk to the man whose books and stories had enriched my childhood. Would he be as fun to talk to as he is to read, I wondered?
Overheard: What CNN.com readers are saying about Bradbury
He was better than I imagined. In more than 20 years of journalism, I have never encountered anyone quite like him.
Bradbury, who died at 91 Tuesday night, is already earning plenty of tributes. The author of classics such as “Fahrenheit 451” and “The Martian Chronicles” was one of the last living links to an era in early 20th century America in which children got lost in stargazing or pulp magazines like “Weird Tales” instead of video games.
There was something magical about Bradbury that went beyond his stories. Talking to him was like taking a Happy Pill. I had a loopy smile on my face hours after talking to him. I felt as if I had hitched a ride on a red balloon floating to the stars.
Part of it was his joy and spontaneity – he overflowed with both. It seemed to give him courage in his art and his life.
CNN’s Belief Blog: The faith angles behind the biggest stories
“I don’t think about what I do. I do it,” he told me. “That’s Buddhism. I jump off the cliff and build my wings on the way down.”
Then there was his boyish wonder. He sounded like a kid eating chocolate ice cream for the first time. He even lived like a boy until the very end, surrounding himself with stuffed dinosaurs and tin robots in a Los Angeles home painted dandelion yellow in honor of his favorite book, “Dandelion Wine.”
Most of us can relate to the effect children have on adults. Even the grumpiest expressions on adult’s faces evaporate when they see a child giggling and playing. It doesn’t matter if they know the child or not.
Talking to Bradbury made you smile. We only talked about 30 minutes because his stamina wouldn’t allow more. There was no guile or calculation in anything he said; he just felt it - and expressed it.
Here was a man who, upon meeting Walt Disney, said, “Mr. Disney, my name is Ray Bradbury and I love you.” Here was a man who was married 56 years to his muse and late wife, Maggie. Here was a man who loved to eat, laugh and sometimes open his books at night and cry out thanks to God because he was so grateful for his career.
I wanted to tell Bradbury how “The Martian Chronicles” had inspired me when I was in high school. I used to write wooden sci-fi stories and force my pouting younger brother to read them.
I never worked up the courage to tell him that, though. I suspect he heard plenty of tributes like that over the years.
But maybe the best tribute that can be paid to anyone is the reaction I had when I learned he had died. I didn’t feel sad. I smiled and thought, what a wonderful life.
Follow the CNN Belief Blog on Twitter
Bradbury never stopped stargazing. Near the end of our conversation, he told me that mankind would eventually have to follow his example. We would have to explore the stars because the sun would flame out.
“We must move into the universe. Mankind must save itself,” he said. “We must become astronauts and go out into the universe and discover the god in ourselves.”
I like to think Bradbury is now taking that journey. Liberated from his body, I can imagine his wide-eyed wonder as he hurtles past stars, comets and all the alien worlds he wrote about.
Somehow I think the man who jumped off cliffs and built wings on the way down is still soaring.

John Blake - CNN Writer

Ray Bradbury-( 1920 - 6/6/ 2012) -- Φαρενάιτ 451

Ο μεγάλος Ρέυ εγκατέλειψε αυτόν τον πλανήτη.
«RIP, Ray Bradbury. The Illustrated Man, The Martian Chronicles, Fahrenheit 451: he lives on as a shelf of books. And a script: Huston's Moby-Dick.» — Salman Rushdie
________________
Πέθανε, στα 91, ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Ρέι Μπράντμπερι
Τα Νέα | Τετάρτη 06 Ιουνίου 2012 »»
Ο Ρέι Μπράντμπερι, γνωστός από κλασικά έργα επιστημονικής φαντασίας όπως τα Φάρεναϊτ 451, Εικονογραφημένος άνθρωπος και Τα χρονικά του Άρη, αλλά και το αστυνομικό Ο θάνατος είναι μοναχική υπόθεση, πέθανε στο Λος Άντζελες σε ηλικία 91 ετών, ανακοίνωσε η κόρη του Αλεξάνδρα.
Ο Μπράντμπερι, που ήταν περισσότερο γνωστός για τα προφητικά του βιβλία φαντασίας, ήταν  ένας πολυπράγμων συγγραφέας με ρεπερτόριο που εκτείνεται από τα βιβλία τρόμου μέχρι την αντιρατσιστική λογοτεχνία.

Το γνωστότερο ίσως έργο του ήταν το Φάρεναϊτ 451, η περιγραφή μιας φουτουριστικής δυστοπίας στην οποία οι πολίτες χάνουν το χρόνο τους με ανούσιες απολαύσεις, μακριά από το μέτωπο του πυρηνικού πολέμου, ενώ η πυροσβεστική υπηρεσία έχει ως βασική αποστολή το κάψιμο κάθε βιβλίου (οι 451 βαθμοί Φάρεναϊτ, ή 232 βαθμοί Κελσίου, υποτίθεται ότι είναι η θερμοκρασία στην οποία καίγεται το χαρτί).

Το μυθιστόρημα έγινε ευρύτερα γνωστό όταν μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Φρανσουά Τρυφώ το 1966.

Ο Μπράντμπερι υποστήριζε  μάλιστα, ότι το Φάρεναϊτ 451 ήταν το μόνο του βιβλίο στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, επιμένοντας ότι ο κύριος όγκος του έργου του ήταν κυρίως «φαντασία» (fantasy).
Το κάψιμο των βιβλίων φαίνεται ότι ήταν μια ψυχροπολεμική εμμονή για τον Μπράντμπερι, καθώς πρωτοεμφανίστηκε στο βιβλίο του Τα χρονικά του Άρη, μια σπονδυλωτή ιστορία που σχολιάζει τη ζωή στη Γη περιγράφοντας πώς οι γήινοι άποικοι κατέστρεψαν έναν ειδυλλιακό πολιτισμό στον Άρη. Το βιβλίο μεταφράστηκε σε 30 γλώσσες και έγινε τηλεοπτική σειρά.
Ο Μπράντμπερι είχε επίσης γράψει το σενάριο για την ταινία Μόμπι Ντικ που γύρισε ο Τζον Χιούστον το 1956, καθώς και για την τηλεοπτική σειρά Η Ζώνη του Λυκόφωτος.
Τα τελευταία χρόνια ο Μπράντμπερι χρησιμοποιούσε αναπηρική καρέκλα λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου, παρέμενε όμως δραστήριος και εμφανιζόταν τακτικά σε λογοτεχνικές εκδηλώσεις στο Λος Άντζελες.

Brecht/Marie,weine nicht (Deutsches Lied)

Άννα, μην κλαις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι

(Άννα μην κλαις)

θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή

(Άννα μην κλαις)

στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει

(Άννα μην κλαις)

Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά

(Άννα μην κλαις)

Σαν γυρίσω ξανά

θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.

Ο στρατός ξεκινά

 Γερμανικό Τραγούδι  (1936)  μετάφραση: Μ.Πλωρίτης

Marie, weine nicht

Sie sprechen wieder von grossen Zeiten

(Anna, weine nicht)

Der Krämer wird uns ankreiden.

Sie sprechen wieder von Ehre

(Anna, weine nicht)

Da ist nichts im Schrank, was zu holen wäre.

Sie sprechen wieder vom Siegen

(Anna, weine nicht)

Sie werden mich schon nicht kriegen.

Es ziehen die Heere

(Anna, weine nicht)

Wenn ich wiederkehre

Kehr ich unter andern Fahnen wieder.

METROPOLIS-Fritz Lang:Η ταινία- θρύλος(Freddie Mercury/ Love Kills) και ο ΄΄μοχθηρός δαίμων΄΄ τού Descartes!

 

Σαίξπηρ,Τρικυμία - Ο Eπίλογος τού Πρόσπερου...

Τώρα τα μάγια μου όλα σκορπιστήκαν

κι η δύναμή μου έχει θαμπώσει.

Τώρα, είναι αλήθεια, πρέπει εσείς

ή εδω πέρα να με φυλακίσετε,

ή να με στείλετε στη Νάπολη. Όμως

μια κι έχω ξαναπάρει το δουκάτο μου

και τον προδότη συχώρεσα αδελφό μου,

μη με κρατάτε με τα ξόρκια σας 

σ' αυτό το ερημονήσι - απ' τα δεσμά

με τ' αγαθά σας χέρια λευτερώστε με.

Πρέπει οι καλοπροαίρετες πνοές σας

τα πανιά μου να φουσκώσουν, αλλιώς πάει

κι ο σκοπός μου που 'χα να σας διασκεδάσω.

Τώρα δεν έχω ξωτικά να τα προστάζω,

Τέχνη για να μαγεύω, κι ως τελειώνω,

γεμίζω απελπισία - εκτός κι αν έρθει

να με συντρέξει η προσευχή, που ακόμη

και μες στο ίδιο το Έλεος τρυπώνει 

και μας λυτρώνει από τα κρίματα.

Έτσι, όπως θέλετε κι εσείς συχώρεση

στα σφάλματά σας, δώστε και σε μένα

με διάθεση καλή, τη λευτεριά μου.

μετάφραση:Τάσος Ρούσσος

We are such stuff as dreams are made on/είμαστε φτιαγμένοι απ' την ύλη που ΄ναι φτιαγμένα τα όνειρα...Σαίξπηρ,Τρικυμία

Our revels are now ended These our actors as I foretold you were all spirits and are melted into air, into thin air And like the baseless fabrics of this vision the cloud-capped towers, the gorgeous palaces the solemn temples, the great globe itself yes, all which it inherit shall dissolve and like this insubstantial pageant faded leave not a whip behind We are such stuff as dreams are made on and our little life is rounded with a sleep...

Τα γλέντια μας τελείωσαν τώρα. Τούτοι που έπαιζαν, καθώς σου προείπα, όλοι ήταν πνεύματα και λιώσανε, γίνανε αέρας, αέρας διάφανος· και σαν το αθέμελο οικοδόμημα στο θέαμα τούτο, πύργοι νεφελοσκέπαστοι, τρανά παλάτια. καμαρωτοί ναοί, κι αυτή η μεγάλη σφαίρα, ναι, κι όλα οσά 'χει επάνω της, θα διαλυθούν, θ' αφανιστούν σαν τούτο τ' άυλο θέαμα ,κι ούτε πίσω άχνα δε θ' αφήσουν· είμαστε απ' την ύλη που 'ναι φτιαγμένα τα όνειρα· και τη μικρή ζωή μας την  κυκλώνει ο ύπνος...                                                                    μετάφραση: Β. Ρώτας//Ερρίκος Μπελιέ

-όταν ξεφυλλίσουμε λίγες σελίδες από τα δράματα ή τα σονέτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, θα ζήσουμε σε ένα άλλο κλίμα, εκείνο της Ελισαβετιανής εποχής. Η ιστορία και το επικό στοιχείο είναι δοσμένα από το μεγάλο δημιουργό "από πρώτο χέρι". Όμως τόσο ο Όμηρος, όσο και ο Σαίξπηρ δεν περιορίζονται στο ιστορικό πλαίσιό τους, αλλά απεικονίζουν τις ιδέες του καιρού τους. Ο αθάνατος δημιουργός τής"Ιλιάδας" και της "Οδύσσειας" κωδικοποίησε -πρώτος αυτός-τους ηθικούς, θρησκευτικούς και κοινωνικούς νόμους των Ελλήνων. Δεν περιέγραψε απλώς ηρωικές πράξεις. Έστησε έναν ολόκληρο κόσμο ιδεών.

Τα έργα του Σαίξπηρ, εξάλλου, όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει ο Γκαίτε, "περιστρέφονται γύρω από ένα κρυφό σημείο, που κανένας φιλόσοφος δεν το είδε και δεν το καθόρισε κι όπου η ιδιομορφία του εγώ, η δήθεν ελευθερία της βουλήσεώς μας, συμπίπτει με την αναγκαία πορεία του συνόλου.

.

Προστατέψτε το περιβάλλον

Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος

Σύλλογος Φίλων Βυζαντινής Μουσικής Αιγιαλείας/29-5-2012/Σαν Αστραπή-Στ. Σπανουδάκης

                                                                             29/05/2012

 Αφιερώνεται τιμητικά στον Σύλλογο Φίλων Βυζαντινής Μουσικής Αιγιαλείας.

                                      Ιωάννα  Ευ.  Μπέγκου
 















                                                          

Β. Μπόρχερτ,<< Έξω από την Πόρτα.>>/Κ.Θ.Β.Ε.

 -- Ένας άνθρωπος γυρίζει στην Γερμανία, όπου ο πόλεμος έχει τελειώσει...

και η σακατεμένη ζωή προσπαθεί να σταθεί μέσα στα συντρίμμια. Έξω από την πόρτα τον περιμένει το σπίτι του, η Γερμανία. Μια Γερμανία ματωμένη, ανήμπορη, σχεδόν νεκρή. Κουβαλώντας πίσω του έντεκα νεκρούς συντρόφους, δεν θα τολμήσει να ανοίξει και να την κοιτάξει κατάματα. Μέσα στην κρύα νύχτα και στη βροχή θα πέσει κι αυτός στα βρώμικα νερά του Έλβα, όπως και τόσοι άλλοι και θα πνιγεί μαζί με τις ευθύνες και τα φαντάσματα που κουβάλησε μαζί του. Μέχρι να βρει όμως τη λύτρωση στην αυτοκτονία, τιμωρεί όλους εκείνους που έστειλαν τα εκατομμύρια των νέων να γίνουν βορά των κανονιών. Ο Βόλφανγκ Μπόρχερτ δίνει μέσα από το έργο του την προσωπική του φορτισμένη εμπειρία από τον πόλεμο και βγάζει μια απελπισμένη αντιπολεμική κραυγή για την τραγική αγωνία της γενιάς του, που φορτώθηκε τα λάθη της χιτλερικής παραφροσύνης και προδομένη, προσπάθησε να ανασυντάξει τα απομεινάρια του ανθρωπισμού ανάμεσα στα ερείπια της βαρβαρότητας. Με τις ιδιαίτερες μορφές και τα χαρακτηριστικά που παίρνουν οι ήρωες, το έργο παρουσιάζει τα παράπονα, το μίσος και τον αγώνα ανάμεσα σε δύο γενιές: τη νέα γενιά που γυρίζει από το μέτωπο και την προηγούμενη, που ήδη έχει ξεπεράσει τον πόλεμο και έχει βολευτεί. Το 'Έξω από την πόρτα' είναι ένα αντιπολεμικό μανιφέστο, που στηλιτεύει την άκριτη επιλογή του πολέμου σαν φαινόμενο κοινωνικής μεταλλαγής, παρουσιάζοντας με ρεαλισμό τα φοβερά αποτελέσματα μιας ήττας στις ανθρώπινες υπάρξεις.

Wolfgang Borchert/Θεατρικό εργαστήρι Διστόμου...

Sondermarke der Bundesrepublik (1996) mit einem Porträt Wolfgang Borcherts unter Verwendung eines Porträtfotos von Rosemarie Clausen, Gestaltung: Gerd Aretz

Wolfgang Borchert (* 20. Mai 1921 in Hamburg; † 20. November 1947 in Basel) war ein deutscher Schriftsteller. Sein schmales Werk von Kurzgeschichten, Gedichten und einem Theaterstück machte Borchert nach dem Zweiten Weltkrieg zu einem der bekanntesten Autoren der so genannten Trümmerliteratur. Mit seinem Heimkehrerdrama Draußen vor der Tür konnten sich in der Nachkriegszeit weite Teile des deutschen Publikums identifizieren. Kurzgeschichten wie Das Brot, An diesem Dienstag oder Nachts schlafen die Ratten doch wurden als musterhafte Beispiele ihrer Gattung häufige Schullektüre. Der Vortrag der pazifistischen Mahnung Dann gibt es nur eins! begleitete viele Friedenskundgebungen.
Wolfgang Borchert schrieb schon in seiner Jugend zahlreiche Gedichte, dennoch strebte er lange den Beruf eines Schauspielers an. Nach einer Schauspielausbildung und wenigen Monaten in einem Tourneetheater wurde Borchert 1941 zum Kriegsdienst in die Wehrmacht eingezogen und musste am Angriff auf die Sowjetunion teilnehmen. An der Front zog er sich schwere Verwundungen und Infektionen zu. Mehrfach wurde er wegen Kritik am Regime des Nationalsozialismus und sogenannter Wehrkraftzersetzung verurteilt und inhaftiert.
Auch in der Nachkriegszeit litt Borchert stark unter den im Krieg zugezogenen Erkrankungen und einer Leberschädigung. Nach kurzen Versuchen, erneut als Schauspieler und Kabarettist aktiv zu werden, blieb er ans Krankenbett gefesselt. Dort entstanden zwischen Januar 1946 und September 1947 zahlreiche Kurzgeschichten und innerhalb eines Zeitraums von acht Tagen das Drama Draußen vor der Tür. Während eines Kuraufenthalts in der Schweiz starb er mit 26 Jahren an den Folgen seiner Lebererkrankung. Bereits zu Lebzeiten war Borchert durch die Radioausstrahlung seines Heimkehrerdramas im Januar 1947 bekannt geworden, doch sein Publikumserfolg setzte vor allem postum ein, beginnend mit der Theateruraufführung.

-Θεατρικό εργαστήρι Διστόμου/Distomo...

Καλό διάβασμα και καλή επιτυχία στις εξετάσεις : )

                                         

Γ.Σεφέρης- Η Ομιλία στην Στοκχόλμη, 11/12/1963

-“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.  Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. - Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.  -Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.  -Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.  Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. -Ὅσο γιὰ µένα, συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου. -Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. -Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.  -Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.  Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυραννισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.  Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;  Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης. -Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία, παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη.  -Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πώς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους.  Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία. -Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του. -Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂςσυλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»  Ομιλία τού Γ. Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου  Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στοκχόλμη ,11 Δεκεμβρίου 1963